ଏକଥା ପିଲାଦିନଠାରୁ ଶିକ୍ଷା କରିବା ଭଲ ଯେ ଏକ ସଫଳ ଜୀବନଯାପନ ନିମନ୍ତେ ଏବଂ ଶରୀର ଯାହା ଦେବାକୁ ସକ୍ଷମ ସେଥିରୁ ସବୁଠୁ ବେଶୀ କଥା ଆଦାୟ କରିବା ନିମନ୍ତେ ବିଚାର ବୁଦ୍ଧି ଗୃହଟିର ପ୍ରଭୁ ହେବା ଉଚିତ । ଏହା ଯୋଗ କିଂବା ଉଚ୍ଚତର ଉପଲବ୍ଧିର ଏକ କଥା ନୁହେଁ, ଏହା ଏପରି ଏକ କଥା ଯାହାକୁ ପ୍ରତି କ୍ଷେତ୍ରରେ, ପ୍ରତି ସ୍କୁଲରେ, ପ୍ରତି ପରିବାରରେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଗୃହରେ, ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯିବା ଉଚିତ ଯେ ମଣିଷ ଗୋଟିଏ ମାନସିକ ଜୀବ ରୂପରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି, ତାକୁ ଅତି କମ୍ରେ ମଣିଷଟିଏ ହେବାକୁ ହେବ – ଆମେ ଅନ୍ୟ କିଛି ହେବା କଥା କହୁନୁ, ଆମେ କେବଳ ମଣିଷଟିଏ ହେବା କଥା କହୁଛୁ, ଜୀବନ ବିଚାର-ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ବାରା ପରିଚାଳିତ ହେବ, ପ୍ରାଣିକ ପ୍ରବୃତ୍ତି ଦ୍ଵାରା ନୁହେଁ । ଏଇକଥା ସବୁପିଲାଙ୍କୁ ଶିଶୁ ଅବସ୍ଥାରୁ ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯିବା ଉଚିତ ।… ମଣିଷଟିଏ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବା ମାତ୍ରେ ତାକୁ ଯେଉଁ ପ୍ରଥମ କଥା ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯିବା ଉଚିତ ତାହା ହେଲା ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଉଚ୍ଚତର ସହଜାତ ପ୍ରବୃତ୍ତି ରୂପେ ବିବେଚିତ ବିଚାର-ବୁଦ୍ଧିକୁ ସେ ମାନି ଚଳିବା ଉଚିତ । ବିଚାର ବୁଦ୍ଧି ହେଉଛି ମଣିଷ ପ୍ରକୃତିର ପ୍ରଭୁ । ତୁମକୁ ବିଚାର ବୁଦ୍ଧିକୁ ମାନି ସହଜାତ ପ୍ରବୃତ୍ତିର କ୍ରୀତଦାସ ହେବାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ମନା କରି ଦେବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ଏଠାରେ ତୁମକୁ ଯୋଗ କଥା କହୁ ନାହିଁ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଜୀବନ କଥା କହୁ ନାହିଁ, ଆଦୌ ନୁହେଁ, ଏହାର ସେସବୁ ସହ କିଛି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ଏହା ମନୁଷ୍ୟ – ଜୀବନର ଏକ ଜ୍ଞାନ, ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନର; ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷ ଯିଏ ବିଚାରବୁଦ୍ଧିକୁ ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟ କିଛିକୁ ମାନି ଚଳେ ସିଏ ଏକ ପ୍ରକାର ପଶୁ , ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ହୀନ । କଥାଟି ଏଇପରି । ଏକଥା ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯିବା ଉଚିତ; ଏହା ହେଉଛି ଏକ ମୌଳିକ ଶିକ୍ଷା ଯାହା ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ଦିଆଯିବା ଉଚିତ ।
ବିଚାରବୁଦ୍ଧିର ଅବସାନ ସେତିକିବେଳେ ଘଟିବା ଉଚିତ ଯେତେବେଳେ ଚୈତ୍ୟବିଧାନର ଅଭ୍ୟୁଦୟ ଘଟେ, ଯେଉଁ ବିଧାନ କି ଦିବ୍ୟ ଇଚ୍ଛାର ପରିପ୍ରକାଶ ଘଟାଇଥାଏ ।
– ଶ୍ରୀମା
