ସ୍ନେହମୟୀ ମା, ନୈତିକତା କ’ଣ ଆମ ଚେତନାର ଅଭିବୃଦ୍ଧିରେ ସାହାଯ୍ୟ କରି ନାହିଁ ?
ତାହା ଲୋକମାନଙ୍କ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ । କେତେକ ଲୋକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କ ପକ୍ଷରେ ଏହା ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ, ଅନ୍ୟ କେତେକଙ୍କ ପକ୍ଷରେ ଏହା ଆଦୌ ସହାୟକ ନୁହେଁ ।
ନୈତିକତା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ କୃତ୍ରିମ ଓ ମନମୁଖୀ । ଅଧିକାଂଶ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସର୍ବୋତ୍ତମ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏହା ଏକ ନୈତିକ ସନ୍ତୋଷବୋଧ ଦ୍ଵାରା ସେମାନଙ୍କ ଯଥାର୍ଥ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ସାଧନାରେ ବାଧା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି ସେମାନେ ଯଥାର୍ଥ ପଥରେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଯଥାର୍ଥ ସାଧୁ ବ୍ୟକ୍ତି, ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି, ଜୀବନର ନୈତିକ ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଏତେ ଆତ୍ମ-ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କ ଗତି ଅବରୁଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ ଓ ସେମାନେ ଆଉ ଅଗ୍ରଗତି କରି ନ ଥା’ନ୍ତି ।
ଅନେକ ସମୟରେ ଏକଥା କୁହାଯାଇଛି ଯେ ଜଣେ ନୈଷ୍ଠିକ ବ୍ୟକ୍ତି ପକ୍ଷରେ ଭଗବାନଙ୍କ ପଥରେ ପ୍ରବେଶ କରିବା ବଡ଼ କଷ୍ଟ । ଏକଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ସତ୍ୟ । କାରଣ ସେପରି ବ୍ୟକ୍ତି ସବୁଠାରୁ ବେଶୀ ଆତ୍ମ-ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଥାଏ, ସେ ଭାବେ ଯାହା ଉପଲବ୍ଧି କରିବା କଥା ତାହା ସେ ଉପଲବ୍ଧି କରି ସାରିଛି, ତା’ର ଆଉ ଅଗ୍ରଗତିକୁ ସମ୍ଭବ କରି ପାରୁଥିବା ସେହି ଅଭୀପ୍ସା କିଂବା ପ୍ରାଥମିକ ନମ୍ରତା ଟିକକ ବି ନ ଥାଏ । ଦେଖ, ଏଠାରେ ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସାତ୍ତ୍ୱିକ ଲୋକ ହିସାବରେ ପରିଚିତ ସେ ନିଜର ପୁଣ୍ୟକୁ ନେଇ ତା’ ମଧ୍ୟରେ ଏପରି ଆରାମରେ ମଜି ରହିଥାଏ ଯେ ତା’ ମଧ୍ୟରୁ ବାହାରି ଆସିବା ଲାଗି ସେ କଦାପି ଚାହେଁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତାହା ତୁମକୁ ଭାଗବତ ଉପଲବ୍ଧି ଠାରୁ ହଜାର ହଜାର ମାଇଲ ଦୂରରେ ରଖିଥାଏ ।
ତୁମେ ତୁମର ଆନ୍ତର ଆଲୋକ ଆବିଷ୍କାର କରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାହା ତୁମକୁ ଯଥାର୍ଥରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ତାହା ହେଉଛି ତୁମେ ନିଜ ପାଇଁ କେତେକ ନିୟମ ଗଠନ କରିବ ଯାହାକି ବିଶେଷ କଠୋର କିଂବା ଧରାବନ୍ଧା ଯେପରି ନ ହୁଏ, କିନ୍ତୁ ସେଗୁଡ଼ିକ ଯଥେଷ୍ଟ ପରିମାଣରେ ସୁନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ହୋଇଥିବ ଯାହାକି ତୁମକୁ ଯଥାର୍ଥ ପଥରୁ ଖସି ଯିବାରୁ କିଂବା କୌଣସି ଅସଂଶୋଧନୀୟ ଭୁଲ୍ ଯେଉଁ ଭୁଲ୍ର ପରିଣାମ ତୁମକୁ ସାରା ଜୀବନ ଭୋଗିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ ସେପରି ଭୁଲ୍ କରିବାକୁ ତୁମକୁ ନିବୃତ୍ତ କରିଥାଏ ।
ସେପରି କରିବାକୁ ହେଲେ ତୁମକୁ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ କେତୋଟି ନୀତିକୁ ଅନୁସରଣ କରିବାକୁ ହେବ ଯାହାକି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଇଁ ତା’ ପ୍ରକୃତି ଅନୁଯାୟୀ ହେବା ଉଚିତ । ତୁମେ ଯଦି କୌଣସି ସାମାଜିକ କିଂବା ଗୋଷ୍ଠୀଗତ ନିୟମକୁ ନିଜର କରି ନିଅ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତୁମେ ସେଇ ସାମାଜିକ ନିୟମର ଦାସ ହୋଇପଡ଼ ଓ ତାହା ତୁମକୁ ରୂପାନ୍ତରର ଉଦ୍ୟମ ଦିଗରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ବାଧା ଦିଏ ।
– ଶ୍ରୀମା
