ହେ ମୋର ମଧୁମୟ ପ୍ରଭୁ, ଯେଉଁମାନେ ତୋର ମସ୍ତକରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଛନ୍ତି, ଅର୍ଥାତ୍ ବୁଦ୍ଧିଗତ ଭାଷାରେ, ଯେଉଁମାନେ ତୋ ପରା ଚେତନା ସଙ୍ଗେ ସେମାନଙ୍କ ଚେତନାକୁ ଏକୀଭୂତ କରିଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ହୋଇଉଠିଛନ୍ତି ତୋର ପରାଞ୍ଜାନ ସେମାନଙ୍କର ତୋ ପ୍ରତି ଆଉ ପ୍ରେମ ରହି ନ ପାରେ, କାରଣ ସେମାନେ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ତୁ । ତୋ ପରାସତ୍ତାର ଚେତନାରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ ଯେଉଁ ଅନନ୍ତ ଆନନ୍ଦ ଲାଭ ହୁଏ ସେମାନେ ତାହା ଉପଭୋଗକରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ରହିପାରେ ନାହିଁ ଭକ୍ତର ଭକ୍ତି ଯେ କି ଆନନ୍ଦ ବିଭୋର ହୋଇ ତା’ର ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ ଥିବା ଭଗବାନଙ୍କର ଅଭିମୁଖୀ ହୋଇଥାଏ । ସୁତରାଂ ଯାହାର ଜୀବନର ବ୍ରତ ହେଲା ଏହି ପୃଥିବୀରେ ତୋ ପ୍ରେମକୁ ରୂପଦେବା, ତାହାକୁ ଶିକ୍ଷାଦିଆ ଯେପରି ସକଳ ବ୍ୟକ୍ତ ବିଶ୍ଵ ଉପରେ ତା’ର ରହେ ଏହି ଶୁଦ୍ଧ ଅସୀମ ପ୍ରେମ । ସେହି ପ୍ରେମର ପ୍ରଥମ ରୂପ ହେଉଛି ପୂଜା ଓ ଶ୍ରଦ୍ଧା, ପରେ ତାହା ରୂପାନ୍ତରିତ ହୁଏ କରୁଣା ଓ ଏକ ନିଷ୍ଠ ଭକ୍ତିରେ ଗଠିତ ପ୍ରେମରେ ।
ତୋର ଚିରନ୍ତନ ଏକତ୍ଵର କି ଦିବ୍ୟପ୍ରଭା !
କି ଅସୀମ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ତୋ ପରମାନନ୍ଦର !
କି ପରମ ମହିମା ତୋ ଜ୍ଞାନର !
ତୁ ଅଚିନ୍ତା, ତୁ ପରମ ବିସ୍ମୟ !
