ହେ ଭଗବାନ୍, କୃପା କର, ଆମ୍ଭେମାନେ ଯେପରି ତୋର ଦିବ୍ୟବିଧାନ ସମ୍ପର୍କରେ କ୍ରମେ ଅଧିକତର ସଚେତ ହୋଇଉଠୁ, ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବସ୍ତୁ ମଧ୍ୟରେ ତା’ର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ସହଜତର କରିବା ପାଇଁ ସେହି ଦିବ୍ୟବିଧାନ ସଙ୍ଗେ ଆମେ ଯେପରି ଏକ ହୋଇଯାଉ ।
ଭଗବାନ୍, ମୋର ଇତସ୍ତତଃ ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଚିନ୍ତାରାଶି ଯେପରି ମୋର ଶାସନାଧୀନ ହୁଅନ୍ତି, ମୁଁ ଯେପରି ଏକ ମାତ୍ର ତୋ ମଧ୍ୟରେ ବାସ କରେ, କେବଳ ତ ରି ମଧ୍ୟଦେଇ ଜୀବନକୁ ଯେପରି ଉପଲବ୍ଧ କରେ; ଜଡ଼ ହିଁ ସତ୍ୟ, ଏ ଭ୍ରାନ୍ତି ଯେପରି ଦୂର ହୋଇଯାଉଏବଂ ତାହା ସ୍ଥାନରେ ଦେଖାଦେଉ ଏପରି ବୋଧ ଯାହାକି ତୋର ଶାଶ୍ୱତ ସତ୍ୟ ସଙ୍ଗ ଅଧିକତର ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିବ ।
ତୋ ଦିବ୍ୟପ୍ରେମ ମଧ୍ୟରେ ମୁଁ ଯେପରି ନିରନ୍ତର ବାସ କରେ, ଯେଉଁଥିରେ ସେହି ଦିବ୍ୟପ୍ରେମ ମୋ ମଧ୍ୟରେ ବାସ କରିବ ଏବଂ ମୋତେ ହିଁ ଧରି ରହିବ ।
କୃପା କର, ମୁଁ ଯେପରି ତୋର ଯଥାର୍ଥ ଉପଯୋଗୀ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟିସମ୍ପନ୍ନ ଏକ ସହକର୍ମୀ ହୋଇଉଠେ, ମୋ ଭିତରେ ସବୁକିଛି ଯେପରି ତୋ ଆବିର୍ଭାବର ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେସହାୟତା କରେ ।
ମୁଁ ଜାଣେ ମୋର କେତେ ତ୍ରୁଟି ଅଛି, କେତେ ବାଧାବିଘ୍ନ ରହିଛି, ଯେଉଁଠି ମୁଁ ଅଜ୍ଞ ତାହା ଅନୁଭବ କରେ, କିନ୍ତୁ ତା ଉପରେ ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆସ୍ଥା ରଖୁଛି, ତୋତେ ପ୍ରଣାମ କରୁଛି ନୀରବ ଭକ୍ତିର ସହି ।
