ହେ ପରମ ବିଧାତା, ଶାଶ୍ୱତ ଗୁରୁ, ପୁଣି ଥରେ ତୁ ମୋତେ ନିଃସଂଶୟ ଭାବେ ବୁଝାଇଦେଲୁ ତୋ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଉପରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ଭରତା କି ଅନୁପମ ସଫଳତା ଆଣିଦିଏ ।ଗତକାଲି ମୋର ବାଣୀ ମଧ୍ୟଦେଇ ତୋ ଜ୍ୟୋତିଃ ଅବାଧରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଛି; ଯନ୍ତ୍ର ହୋଇଛି ସୁନମ୍ୟ, ଅନୁଗତ ଶାଣିତ ।
ସକଳ ବସ୍ତୁ, ସକଳ ଜୀବ ମଧ୍ୟରେ ତୁ କର୍ମ କରୁଛୁ; ଆଉ ଯେ ତୋର ଏପରି ସାନ୍ନିଧରେ ଆସିଛି, ଯେ ଯାବତୀୟ କର୍ମରେ କେବଳ ତୋତେହିଁ ଦେଖେ, ସେ ଜାଣେ ସକଳ କର୍ମକୁ କିପରି ତୋ ଆଶୀର୍ବାଦରେ ରୂପାନ୍ତରିତ କରିହୁଏ ।
ଏକମାତ୍ର ପ୍ରୟୋଜନ, ତୋ ମଧ୍ୟରେ ସର୍ବଦା ବାସ କରିବା, ତୋ ମଧ୍ୟରେ ସର୍ବଦା, ନିରନ୍ତର ଗଭୀରରୁ ଗଭୀରତର ଭାବେ, – ମିଥ୍ୟା, ମାୟା, ଇନ୍ଦ୍ରିୟର ଛଳନାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ଅଥଚ କର୍ମରେ ବୀତରାଗ ନ ହୋଇ, ତାହାକୁ ଅସ୍ୱୀକାର ବା ପରିତ୍ୟାଗ ନ କରି, କାରଣ ସେପରି ସଂଗ୍ରାମ ନିଷ୍ଣଳ, ଅଶ୍ରେୟସ୍କର – କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ କର୍ମ ହେଉ ନା କାହିଁକି ତାହାରି ମଧ୍ୟଦେଇ ତୋ ଭିତରେ ସଦାସର୍ବଦା ବାସ କରିବା । ସେତେବେଳେ ସକଳ କ୍ରାନ୍ତି ଦୂର ହୁଏ, ଇନ୍ଦ୍ରିୟର ମିଥ୍ୟା ଛଳନାର ଅବସାନ ହୁଏ, ବନ୍ଧନ ମୋଚିତ ହୁଏ ଓ ସବୁକିଛି ରୂପାନ୍ତରିତ ହୁଏ ତୋ ଶାଶ୍ୱତ ସାନ୍ନିଧ୍ୟର ମହିମାରେ ।
ତେବେ ତାହାହିଁ ହେଉ ।
